Hugo Sjögren kom som yngling till Stockholm och började spela fotboll i IF Linnea. Förutom fotboll blev det en del bandy, ishockey och motorcykel (där Hugo tillsammans med sin bror vann många priser i sidovagnsklassen, med Hugo som burkslav). Men det var fotboll som blev Hugos främsta idrott. I mitten av 1920-talet gick han över till AIK men i mer än fem år fick han nöja sig med reservlagsspel och bara några enstaka matcher i A-laget.
Först 1931 blev Hugo ordinarie i det AIK som då hade startat sitt gyllene 30-tal. Från den första allsvenska matchen 1931 (4-4 borta mot GAIS i april) missade Hugo inte en enda allsvensk match förrän i oktober 1936. Totalt gjorde Hugo 126 allsvenska matcher i svit med SM-guldet 1932 som den stora höjdpunkten.
1932-33 blev Hugo Sjögren uttagen i landslaget vid sju tillfällen. I sin femte landskamp, mot Schweiz i Basel, gick det riktigt illa. Han fick en spark rakt i munnen och tappade ett flertal tänder vilket gjorde att han fick använda lösgom för lång tid framöver. Det, liksom dåliga knän (Hugo hade stora problem med sina knän på äldre dagar), var de negativa konsekvenserna av fotbollskarriären.
Hugo Sjögren var den store lagspelaren, något som gjorde att han blev lagkapten i AIK. Han var ingen större tekniker men han gjorde aldrig några dåliga matcher. Han hade en, som man sade senare, "hög lägstanivå".
Efter den aktiva karriären lämnade Hugo Sjögren fotbollslivet. Han fortsatte att följa AIK på läktarna en tid (och hälsade på i omklädningsrummet) men drog sig undan när de nya spelarna inte längre kände igen honom.
Hugo Sjögren var inte så utåtriktad utan tyckte om att vara för sig själv. Han älskade familjens sommarställen (på Rådmansö och senare Furusund) där han gärna promenerade i skogen tillsammans med sin hund. Han tyckte mycket om att fiska och sonen Ulf berättar att han alltid värderade familjen högt och att han alltid satte ärlighet högt, något han också inpräntade i barnen.
Hugo Sjögren gick bort bara 67 år gammal, just som han kunde börja njuta av sitt nya liv som pensionär. Det var drygt 40 år efter att han lett AIK till klubbens första allsvenska guld.