Valter Sköld kom 1933 från Enebyberg till AIK och spelade sig på kort tid fram till eliten av svenska försvarsspelare. 1937 var han vänsterback i det lag, som vann Allsvenskan - troligen det starkaste AIK-laget genom tiderna.
Valter Sköld var, liksom partnern Valter Lundgren, till hela sin typ den idealiske backen. Snabb, hård och resolut. Dessutom stilfull och korrekt både på och utom planen, alltid med humorns glimt i ögat.
När minnesbilder från AIK:s gyllene epok dyker upp för det inre ögat, konstaterar man att Valter Sköld (och Valter Lundgren) tillhörde de stora fotbollsspelare, som på ett utomordenligt sätt skulle ha passat in i 1970-talets fotboll. Det är ingen svårighet att föreställa sig hur Valter Sköld efter en resolut brytning snabbt skulle ha varit på väg framåt med bollen, hur han skulle ha kastat en snabb blick på situationen på motståndarhalvan, satt full fart på vänsterkanten och med sitt korta, hårda tillslag serverat en perfekt luftboll in mot centern. Mästaren av 1937 skulle ha varit en perfekt kontringsspelare av modell 1976!
Valter Sköld tillhörde de fotbollsspelare som föddes före sin tid. Som hade förutsättningar för ett helt annat spel än det som representerades av den egna generationen. Som i många fall kunde ha gjort sig stora pengar som proffs, om de låtit sig födas några decennier senare.
AIK har haft många sådana stora spelare, som "föddes före sin tid". Den mest typiske för denna kategori är naturligtvis Eric "Lillis" Persson, som med sin teknik, blick för spelet och allroundskicklighet skulle ha varit en större internationell attraktion än till och med Ralf Edström.
De sista åren av sitt liv bodde Valter i USA. Men nu finns "idealbacken" Valter Sköld inte mer. Minnet av honom kommer dock att leva i AIK. Dels därför att han var en sådan fin klubbkamrat och dels därför att han som fotbollsspelare "föddes före sin tid".
Text: Tore Nilsson (1976)
Valter Sköld bodde i Enebyberg hela livet - fram till 1969 då han flyttade till Doylestown ett par mil norr om Philadelphia i USA. Valter och hans fru öppnade där en skandinavisk hemslöjdsaffär och bosatte sig i ett radhus inte långt ifrån där en av deras döttrar bodde. Men allt detta hände många år efter att Valter varit en av de viktigaste kuggarna i AIK:s bästa lag genom tiderna.
Som så många andra på 1920-talet lekte Valter Sköld fotboll på gärdena i hemtrakten. Han kom snart att bli en dominerande spelare i Enebybergs IF och 1933 tog han steget över till AIK. Då hade AIK:s guldkantade 30-tal kommit en bit på vägen men Valter skulle i högsta grad bidra till det lag som 1936-37 blev ett av tidernas bästa, och AIK:s allra bästa, lag. AIK vann då Allsvenskan med nio poäng före tvåan IK Sleipner. På hösten samma år spelades AIK-IK Brage inför mer än fullsatta läktare på det nya Råsunda (34.150 åskådare betalade entré, sedan sprängdes grindarna och ytterligare ett antal tusen åskådare kom in). Matchen kallades "den stora Daldansen" och hade blivit enormt upphaussad. Drabbningen slutade 2-2 efter att Valter Sköld gjort självmål fram till 0-2. Det skulle visa sig bli Valters enda mål i Allsvenskan. Trots 170 allsvenska matcher gjorde han aldrig något mål, förutom detta självmål. Därmed är Valter den AIK-spelare, förutom målvakter, som har spelat flest allsvenska matcher - utan att ha gjort mål.
Även efter den aktiva AIK-tiden fortsatte AIK att betyda mycket för Valter. Kamratskapet i AIK-ringen var högt värderat och Valter såg fram mot dessa träffar en gång i månaden. Valter fortsatte att motionera och åkte bland annat ett Vasalopp liksom han motionsorienterade på 1960-talet. Valter Sköld var en utåtriktad, social person som hade lätt att få kontakt med folk. Envisheten och träningsvilligheten gick hand i hand, något som gav resultat i form av ett allsvenskt guld och en av 1930-talets viktigaste spelare i AIK.